سعدآباد که از شمال با کوه‌های البرز, از شرق با گلابدره, از غرب با ولنجک و از جنوب با تجریش همسایگی دارد, در زمان قاجار, محل استقرار و سکونت تابستانی شاهان این سلسله بوده است.
سابقه کاخ سعد آباد تهران به دوران قاجاری برمی‌گردد و مثل بیشتر کاخ‌های تهران، از آن به‌عنوان یک ملک ییلاقی در یک باغ بزرگ استفاده می‌شد. تا سال‌ها از این کاخ استفاده خاصی نشد تا اینکه در زمان پهلوی ۱۸ کاخ جدید در آن محوطه ساختند، بعد از انقلاب هم درهای مجموعه با کاربری موزه به روی مردم باز شدند.