حجت الاسلام و المسلمین محسن سنجری در یادداشتی نوشت: روزعرفه، روز رسیدن است؛ رسیدن به تمام آرزوهای زیبا!

امام حسین(ع)، که از مقام دعا به خوبی آگاه است، در صحرای عرفات برترین رازگویی و نیازخواهی را به پیشگاه خدای خویش عرضه می دارد و در پرتو این نجوا، ما را با حقایقی از عالم وجود آگاه می سازد؛ از معرفی خالق هستی گرفته تا عنایاتش به انسان.

ایشان در این دعا، نعمت های متعدد خالق هستی به انسان را به گونه ای واگو می کند که در کمتر دعایی می توان اینگونه مواهب خداوند را به شماره یافت. او از قبل تولد انسان، دوران جنینی، پس از تولد، تربیت و رشد، یک دوره انسانشناسی، راهنماشناسی، هستی شناسی، روانشناسی، زیست شناسی و مهمتر از همه، خداشناسی به انسان ارائه می کند.

امام حسین ‏ علیه السلام فرمودند:إلهی أنا الفَقیرُ فی غِنایَ فَكَیفَ لاأكونُ فَقیراً فی فَقری
خدایا! من در حال بی‏ نیازی نیازمندم ؛ پس چگونه در حال فقر نیازمند تو نباشم ؟ آری این رسم امام حسین برای رسیدن به عبدالله شدن او در همه طول عمرشریفش بود پیوسته در محضر حق تعالی خود را فقیر درگاه خداوند سبحان می دانست وهیچ گاه خود را غنی وعبد مقطعی نمی دانست چرا که دروجود او انتم الفقرا یک اصل تمام ناشدنی بود.

او که هیچ گاه از کسی در خواستی به جز خدانداشت تنهادر خواستش شب عاشورا در انی احب الصلاه وحب القران وحب الاستغفارش بود چون راه را برای پیمودن تا رسیدن به مقصد به جز از مسیر انا اللهی نمی توان پیمود برای عبدالله شدن مسیر گاهی هموار نیست اما اگر از خدا طلب شود انقدر شیرین می شود که بشود سید الشهدا که در نماز مُهرش مِهرش به دل اندازد که حسین طریقت بندگی را تمام کرد ومن وتو برای درک این ساحت باید در چشمه زلال عرفه غسل فهمیدن کنیم،واو راه را از بی راهه ترسیم کرده است.

ودعای عرفه را یک منظومه انسان شناسی وسبک زندگی معرفی کرده وحیات را به ممات با رسم بندگی ومعرفت به خدا و ولی خدا ومعرفت به خود به نمایش گذاشته است.

روز عرفه، روز استغفار است؛ روز توسل، روز یادآوری عجز خویش و توانایی خداوند، روز تسبیح، روز ذکر، روز خواندن «لا اِللّه‏ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّی کُنْتُ مِنَ المُوَحِّدینَ» است.

تو آغازگر احسانی، پیش از توجه عبادت‏ کنندگان؛ اَنْتَ البادی بالإحسانِ قَبْلَ تَوَجُّه العابدینَ.
خدایا! چگونه عزتمند باشم، در حالی که از خاک خوار و بی‏مقدار مرا سرشتی یا چگونه عزتمند نباشم، در حالی که مرا به خودت نسبت دادی؟ الهی کیفَ اَسْتَعِزُّ وَ فِی الذِّلَةِ اَرْکَزْتَنی اَمْ کَیْفَ لا اَسْتَعِزُّ و الیکَ نَسَبْتَنی؟
خدای من! چگونه واگذاری مرا، حال آنکه سرپرستی‏ام را پذیرا شده‏ای؟ اِلهی کَیْفَ تَکِلُنی وَ قَدْ تَکَفَّلْتَ لی؟
نادانی و گستاخی من بر تو، تو را از هدایتم باز نداشت؛ لَمْ یَمْنَعْکَ جَهْلی و جُرْأتی علیکَ أنْ دَلَلْتنی.
خدایا! کاری کن که چنان از تو بترسم، گویا تو را می‏بینم؛ اللهمَّ اجْعَلْنی اَخْشاکَ کَأَنّی اَراکَ.
معامله آن بنده بسی زیانبار است که به او بهره‏ای از عشقت نداده‏ ای؛ خَسِرَتْ صَفْقَةُ عبدٍ لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبِّکَ نصیبا.
چه دارد آنکه تو را ندارد، و چه ندارد آنکه تو را دارد؟ ماذا وَجَدَ مَنْ فَقَدَک و مَا الَّذی فَقَدَ مَنْ وَجَدَکَ؟
هرچند بندگیِ من به طور جدّی تداوم نیافت، اما دوستی و اراده قطعی‏ام پایدار است؛ اِنْ لم تَدُمِ الطّاعَةُ مِنّی فِعْلاً جَزْما فَقَدْ دامَتْ مَحَبَّةً وَ عَزْما.
خدای من! مرا به که وا می‏گذاری؟ به آشنایی که از من می‏گسلد یا به بیگانه‏ای که بر من روی تُرش می‏کند؟ الهی إلی مَنْ تَکِلُنی إلی قریبٍ فَیَقْطَعُنی اَمْ اِلی بعیدٍ فَیَتَجَهَّمُنی؟
دست نیاز به درگاهت دراز کرده‏ایم. همان دست‏ها که به خواری اعتراف نام گرفته است؛ فَقَدْ مَدَدْنا الیکَ اَیْدِیَنا فَهِیَ بِذِلَّةِ الإعترافِ موْسومَةٌ.
عرفه روز نیایش و روز بارش چشم های خاکیان بر شما آسمانیان ،عرفه، بیابان آرزوهای ماست نه آرزوی خاکی بلکه آرزوی افلاکی گرچه تاخاک نشوی دست در دُرافلاک نکنی.
عرفه روزی است که تو اگر بخواهی باهر بدی آغوش خدارا برای خود خریده ای،روز مردن وزنده شدن روز مرگ روزگار دربه دری وروز تولد مجدد برای خدابودن روز مباهت حضرت حق به افلاکیان از خاکیان نوروز آرزوهای عمل شدن روزقربانی هواوهوس قبل از عید قربان وقبل از ملاقات باامام حسین وحرشدن وتوفیق گریه بر حسین کردن روز نو شدن برای نورشدن نور از امام زمان طلب کردن ولجام بر نفس زدن روز فریاد الغوث الغوث مرد وزن در دل صحرای بی انتها وطلب عفو کردن از خدا برای جداشدن از همه آنچه که تصمیم بر بی خدا شدن ما دارد.
روز سرسبز شدن بیابان آرزوها با باران معرفت را از خدا بخواه که او خود وعده سیل بخشش ونسیم توبه را بدون چانه زنی داده.

عرفه را باید از سرچشمه اش طلب کرد(امام حسین) که هنگام دعا خواندنش مثل دومشک از دیدگانش اشک سرازیر می شد، وحال دگرگونش برای رسیدن به معبودش غیر قابل وصل بود.

او که دل عرفانیش عرفه راجلای دیگری بخشیده وحاجی عرفات را شرمنده از عرفات کرده، او که لباس احرام حجش در کربلا به خود رنگ خون گرفت.
در عید عرفه این رنگ فریاد ننگ بربی بصیرتی سر می دهد که اهای طواف کنندگان واهای حاجیان حجکم مقبول وسعیکم مشکور بدون ولایت نقش بازی است،وبه قول حاج قاسم ای نشستگان درمقابل خانه خدا به ایستادگان در مقابل دشمنان خدادعا کنید.

دلی که در جوشش ناب عرفه، غسل توبه می گیرد یقیناً در صحرای تفتیده عرفات، نماز وصل می خواند.

انتهای پیام/

اوشیدا