اوشیدا - کمپین محکومیت خونریزی و جگر خوارگی در سوریه

کمپین محکومیت خونریزی و جگرخوارگی در سوریه، با هدف، اطلاع رسانی از شرایط حاکم بر شرایط مردم کشوری همانند سوریه به راه افتاده است، تا منادیان و مدعیان حقوق بشر،بشنوند و باور کنندکه امروز در این کشور از چه کسانی حمایت می کنند و معنای حقوق بشر
در آیین و مرام آنها چیست. اگرچه حقوق بشر دارای مبانی مختلفی است اما بعید است هیچ‌ یک از مبانی
مشهور حقوق بشری به اهانت به قبر یک انسان و یا مثله کردن انسان کشته شده در جنگ و «خوردن قلب او» رضایت دهد.
جنگ احد، یکی از خاطرات تلخ مسلمانان صدر اسلام است،جنگی که در آن سرپیچی گروهیاز صحابه از دستور
نبی اکرم (ص) منجر به شکست مسلمین شد و بیش از ۷۰ تن از مجاهدان مسلمان به شهادت رسیدند. سرشناس‌ترین شهید این جنگ،«حضرت حمزه سیدالشهدا سلام‌الله علیه»بودکه داستان شهادتشان مشهورتر از آن است که نیازی به باز تکرار آن باشد.
آن‌چه شهادت حضرت حمزه (ع) را تلخ‌تر می‌کرد ماجرایی بود که پس از
شهادت آنبزرگوار پیش آمد:
«مثله شدن بدن آن شهید عزیز به‌دستور “هند”، همسر ابوسفیان و سرانجام واقعه‌ای شنیع که
نام مادر معاویه را تحت عنوان هند جگرخوار در تاریخ ثبت کرد.»
این روزها نیز در سوریه، بار دیگر شاهد چنین اعمال و جنایاتی هستیم، پیروان مادر «معاویة ابن ابوسفیان» با ارتکاب این جنایات نشان داده‌اند که مدعیان غربی حقوق بشر از چه کسانی در سرزمین آشوب‌زده سوریه حمایت می‌کنند. دست‌کم یکی از بهانه‌های حمایت از شورشیان سوریه مسائل حقوق بشری بوده است. در این تردیدی نیست که رسانه‌ها و مقامات غربی از حکومت سوریه به‌عنوان حکومتی یاد می‌کنند که مرتکب جنایت علیه بشریت شده است و به این سبب، دیگر صلاحیت حکومت بر این کشور را ندارد.
جنایتکاران سلفی در شرایطی این دو جنایت شنیع را مرتکب شده‌اند که هم‌پیمانان غربی شورشیان سوریه در حال رایزنی‌های مختلف درخصوص نحوه افزایش کمک‌ها به آنان می باشند. اصرار مکرر دو کشور بریتانیا و فرانسه مبنی بر لغو تحریم تسلیحاتی شورشیان عملا به‌معنای افزایش امکانات نظامی شورشیان سوریه و در نتیجه قوای سلفی است. درست است که تمام شورشیان سوری را تکفیری‌ها تشکیل نمی‌دهند اما تردیدی نیست که قدرت‌مندترین بازوی نظامی آنها را سلفی‌ها تشکیل می‌دهند.
به‌عبارت دیگر، غربی‌ها نمی‌توانند از یک‌سو مدعی تقویت نظامی شورشیان سوریه باشند و از دیگر سو، ادعا کنند که سلفی‌ها به تسلیحات آنها دست نخواهند یافت. سلفی‌هایی که در شرایط تحریم تسلیحاتی اتحادیه اروپا از طریق عربستان سعودی، قطر و ترکیه به سلاح دست یافته‌اند، چگونه ممکن است در شرایط رسمیت یافتن ارسال سلاح برائ شورشیان سوریه، از آن محروم بمانند؟
تاکنون هر جنایتی که از سوی تکفیری‌ها انجام شده است، به‌نوعی توسط رسانه‌ها و حکام غربی به حکومت سوریه نسبت داده شده است، حتی پس از آنکه از سوی سازمان ملل متحد هم عنوان شد که شورشیان سوری مسوول استفاده از تسلیحات شیمیایی در این کشور می باشند. اما این دو جنایت اخیر، با وضوح کامل مرتبط با جریان تکفیری است.
این تکفیری‌ها می باشند که سابقه طولانی در اهانت به قبور دارند و تکریم قبور بزرگان را هم‌ردیف شرک می‌دانند و از سوی دیگر، کسی که با مثله کردن جسد سرباز سوری، اقدام به خوردن قلب وی کرده است، از سوی همان رسانه‌های غربی و حتی نزدیکان خودش به‌عنوان یکی از فرماندهان قوای سلفی در سوریه شناسایی شده است؛ بنابراین رسانه‌ها و مقامات غربی قادر نیستند که این موارد را به‌پای دولت سوریه بنویسند.
این دو جنایت که به‌معنای باخت بزرگ حقوق بشری شورشیان تکفیری در سوریه است، با سکوت مقامات غالب کشورهای غربی و عربی متحد شورشیان مواجه شده است اما خواه‌ناخواه، تاثیر خود را بر افکار عمومی جهانیان خواهد گذاشت.
در عصری که امکانات جهانی شدن، حاکمیت مطلق، انحصاری و بدون قید و شرط حکومت‌ها را با چالش مواجه کرده است، سکوت مقامات غربی نمی‌تواند از نفرت عمومی از شورشیان تکفیری سوریه جلوگیری کند.
ادامه این روند، به مرور منجر به زدودن مشروعیتی می‌شود که غربی‌ها با ابزارهای رسانه‌ای برائ حمایت از شورشیان سوری ایجاد کرده بودند.
اما در نهایت این روند نه تنها باید پایان بپذیرد که اصولا باید نسبت به اتفاقات قبلی پاسخ قانع کننده ای از سوی مدعیان ارائه شود. هر کشوری باید مامن امنی برای شهروندان خود باشد، و قطعا این مساله را مدعیان حقوق بشری، بیش از هر کش دیگری درک می کنند.