به گزارش پایگاه خبری اوشیدا"روزنامه ایران در شماره یکشنبه نوشت:رئیس جمهوری در حالی در نشست هفتاد و یکم مجمع عمومی سازمان ملل متحد حضور یافت که موضوع چالش هسته ای از کانون توجهات جهانی خارج شده بود. این بار برجام و دشواری های پیش روی آن باعث شد تا روحانی با حضور در گردهمایی سران جهان در سازمان ملل، از فرصت دیدار با همتایان غربی اش برای اثبات حقانیت ایران در پایبندی به گفتمان صلحی که پایه ریز توافق هسته ای شد، استفاده کرده و آن را در مسیر بهره مندی دوطرفه مبتنی بر الگوی برد- برد به جریان بیندازد.
با محمود محمدی، سخنگوی پیشین وزارت خارجه و دیپلمات کشورمان درباره حضور متفاوت رئیس جمهوری در نیویورک گفت وگو کردیم. او می گوید با حل چالش هسته ای، این ایران بود که در صحنه دیپلماتیک سازمان ملل، عملاً امریکا و کشورهای 1+5 را در مقام پاسخگویی و خودش را در مقام مطالبه گری قرار داد. مشروح این گفت وگو از نظر می گذرد.
٭٭٭
**حضور رئیس جمهوری در نشست اخیر سازمان ملل متحد و موضعگیری دیپلماتیک ایشان در قبال تحولات مهم سیاست خارجی را چگونه ارزیابی می کنید؟
***حضور امسال رئیس جمهوری در مجمع عمومی سازمان ملل فرصت خوبی را برای تبیین مواضع ایران در مسائل منطقه ای، بین المللی و همچنین شرایط جهانی فراهم کرد. نخستین حضور آقای روحانی در سازمان ملل (سال 1392) در حالی صورت گرفت که وی بر لزوم اجماع جهانی برای مبارزه با پدیده تروریسم تأکید ویژه ای داشت و از کشورهای جهان خواست تا علیه خشونت و افراطی گری بسیج شوند. ایران بعد از این موضعگیری رئیس جمهوری در برپایی نشست های مبارزه با ابعاد خشونت و افراطی گری پیشگام شد.
بعدها گسترش حوادث تروریستی در منطقه و ادامه آن به شکل سازمان یافته تر که با عبور از خاورمیانه، مرزهای اروپا را هم درنوردید، درستی دیدگاه های رئیس جمهوری را درخصوص مسأله تروریسم به اثبات رساند.
رخدادهایی که در منطقه از جمله عراق، سوریه و یمن اتفاق افتاد و کشورهای غربی را متوجه واقعیات بیشتری از تروریسم در منطقه خاورمیانه کرد. این در حالی بود که دولت آقای روحانی در خلال سه سال گذشته با در پیش گرفتن یک رویکرد اعتدالی زمینه بین المللی را برای حل چالش هسته ای از طریق پیگیری الگوی مذاکره و دیپلماسی فراهم کرد و این مسأله به اعتماد بیشتر جهان به رویکرد دولتش در چهارمین حضور وی در مجمع عمومی سازمان ملل منتهی شد.
**حضور ایران در صحنه دیپلماتیک سازمان ملل در این دوره چه تفاوتی با سال های گذشته داشت؟
***حضور آقای روحانی در سازمان ملل طی سال های گذشته به پیش از حل و فصل شدن موضوع هسته ای
باز می گشت و جهان انتظار همراهی ایران با کشورهای گروه 1+5 برای پایان بخشیدن به چالش هسته ای را داشت. رئیس جمهوری، امسال در حالی راهی نیویورک شد که برجام حاصل شده و انتظارات جهان درخصوص مسأله هسته ای به دست آمده بود. بنابراین، این ایران بود که امسال با توافق هسته ای عملاً امریکا و کشورهای 1+5 را در مقام پاسخگویی و خودش را در مقام مطالبه گری قرار داد. حال آنکه در سال های گذشته همواره ایران در مظان اتهام و کشورهای غربی در موضع قوی تر و مطالبه گری قرار داشتند. به همین دلیل شاهد بودیم علاوه بر طرح انتقادات رئیس جمهوری از تعلل امریکا در اجرای توافق، برای نخستین بار جبهه کشورهای طرف مذاکره با ایران هم در کنار ایران قرار گرفتند و از امریکا خواستند که در مسیر اجرای برجام اشکال تراشی نکند. در حقیقت وجهه بهتر ایران در جامعه جهانی و نقطه قوت آن در امنیت سازی و مبارزه با تروریسم و خشونت، این شرایط را به شکل دیگری برایش رقم زد.
**یکی از محورهای مهم موضعگیری رئیس جمهوری در اجلاس امسال سازمان ملل، ناظر به موضوع برجام و حل مشکلاتی بود که در روند اجرایی شدن آن بویژه از سوی امریکایی ها شکل گرفته بود. این مسأله در موضعگیری آقای روحانی در خلال سخنرانی ایشان و همچنین دیدارهای دیپلماتیک با همتایان خارجی چگونه بازتاب یافت؟ برخی می گویند ادبیات ایشان قاطعیتی را که باید نداشته است، نظر شما چیست؟
***ادبیات دیپلماتیک قابل قبول همه دولت ها یک ادبیات محترمانه اما محکم و براساس اصول، اعتقادات و مطالبات کشور مطرح کننده است و طبیعتاً هر کشوری که مطالبات خود را در صحنه جهانی دنبال می کند، باید با ادبیات حاکم بر فضای بین المللی گفت وگو کند. حضور بسیاری از سران کشورها در زمان سخنرانی آقای روحانی به دلیل همین ادبیات و گفتمان متوازن و متناسب ایشان با گفتمان حاکم بر فضای بین الملل صورت گرفت.
گفتمان آقای روحانی به لحاظ محتوایی در جهت مصالح و منافع کشور اما از نظر شکلی، جهان پسند بوده است. درشت گویی، تندگویی و ادبیات غیرمحترمانه حتی در روابط اجتماعی داخلی هم نمی تواند به نتیجه مطلوبی منتج شود چه برسد به مجامع بین المللی. بنابراین مهم، محتوا و مطالبه گری نهفته در سخنان رئیس جمهوری بود که ایشان به صورت حق به جانب و محترمانه آن را تبیین و تشریح کرد. قطعاً تأثیر این رویکرد بیش از آن رویکردی است که یک رئیس جمهوری بخواهد از موضع تندگویی یا پرخاشگری با جامعه جهانی صحبت کند و در نتیجه وجهه کشور را مخدوش نماید.
**اما برخی منتقدان همچنان مواضع دولت در صحنه سازمان ملل را با دولت قبل مقایسه می کنند...
***رویکرد مقامات کشور در مجمع عمومی سازمان ملل در دولت های متفاوت بنا به شرایط کشور متفاوت بوده است. در یکی از سال های دوران ریاست جمهوری رهبرمعظم انقلاب، وقتی ایشان در سال 1366 در مجمع عمومی سازمان ملل حضور یافتند و بنده هم در آنجا حاضر بودم، امریکایی ها این اتهام را مطرح کرده بودند که ایران در دریای سرخ و خلیج فارس مین گذاری کرده و به دنبال آن است که ناوها و کشتی های خارجی را منهدم کند و حتی رسانه های امریکا ادعا می کردند برخی از عوامل مین گذاری را دستگیر کردند. رهبر معظم انقلاب طی سخنانی در مجمع عمومی از موضع منطق و استدلال، مطالبات بحق ایران و همچنین انتقاد به رویکرد تبعیض آمیز و فاحش سازمان ملل نسبت به متجاوز را مطرح و با یک ادبیات کوبنده و بسیار غنی اما محترمانه امریکا را محکوم کردند. چنانکه بسیاری از رسانه های امریکا دیدگاه ایشان را بسیار منطقی بازتاب دادند. این موضوع نشان می دهد برای تعقیب اهداف ملی، مهم، نتیجه کار است و برای تأثیرگذاری در افکار عمومی جهان، نوع گفتمان اهمیت دارد.
آقای احمدی نژاد هم تلاش کرد گفتمان انقلابی ایران را از تریبون سازمان ملل تبیین کند اما باید دید که تأثیرگذاری آن چه اندازه بوده است. سبک گفتمان وی بیش از آنکه تأثیر خارجی داشته باشد، مصرف داخلی داشت که در نتیجه نتوانست مورد پذیرش بین المللی قرار گیرد و حتی نتیجه معکوس داشت. الان هم آقای روحانی همان محتوای انقلابی را با گفتمان غنی، مبتنی بر ادب و فرهنگ یک کشور متمدن و مبتنی بر ارزش های اعتقادی و همچنین براساس حقانیت کشور و از موضع حق به جانب مطرح کرد.
**رویکرد آقای روحانی تا چه اندازه در کاهش فشارها بر ایران در مجامع بین المللی تأثیرگذار بود؟
***دستیابی به برجام و موفقیت در پیش گرفتن الگوی دیپلماسی از سوی دولت آقای روحانی در رابطه با کشورهای جهان، فشارهای شکننده جهانی را کاهش داد و نهایتاً متوقف کرد. این در حالی است که در چنین شرایطی بدخواهان ایران، فشارهای سیاسی خود را افزایش دادند چنان که در منطقه شاهد همگرایی میان برخی از کشورهای عربی و در رأس آنها عربستان سعودی، لابی های اسرائیلی و برخی جمهوریخواهان امریکا علیه ایران هستیم. بنابراین آنچه مهم است، این است که روند بهبود شرایط ایران برای همکاری های بین المللی و نقش آفرینی مؤثرتر و امنیت ساز در منطقه فراهم شده و ایران هم از این فرصت بخوبی بهره می برد. فکر می کنم اگر در وضعیت کنونی که بخش اعظمی از سرمایه های مخالفان ایران در منطقه معطوف ضدیت با آن شده است، رویکرد توافق جویی و امنیت سازی کشورمان و صحت راه آن در مبارزه با خشونت و افراطی گری نبود، ما در معرض فشارهای اقتصادی و سیاسی بیشتری قرار می گرفتیم.
