امتیاز مثبت 

کد مطلب: ۳۵۱۶۰

سیستان یازدهمین سرزمین نیکوی که وارث میراث فرهنگ و تمدن دیرینه در جغرافیای تاریخی ایران زمین در جنوب شرقی ایران است.

به گزارش پایگاه خبری اوشیدا: یازدهمین سرزمین نیکوی هست شده از اراده اهورا مزدا نام سرزمین دیرسال و تاریخ سازیست که وارث میراث فرهنگ و تمدن دیرینه در جغرافیای تاریخی ایران زمین در جنوب شرقی ایران است،

این سرزمین در باورهای کهن ایرانیان دارای رسالتی تاریخی برای بهروزی و رستگاری ایران و جهان در سالهای پایانی گیتی است، بسیاری از شاخصه های بنیادین هویت ملی ایرانیان از آبشخور هیرمند فرمند در گذر تاریخ شادابی و نشاط یافته و براساس همین بررسیها سیستان و سرزمین هیرمند پرورشگاه پهلوانان شاهنامه است و زرتشت، پیامبر ایران باستان روان بشریت را از همین سرزمین با خرد و دانایی به توحید دوباره فرا خوانده.

این سرزمین زادگاه صدها گوهر اندیشمند و مایه وریست که جانهای پاکیزه و زلال آنها به پرورش درخت ریشه دار و سر بر آسمان ساییده ی میراث معنوی ایران زمین فراوان کمک رسانده،فرخی سیستانی،حریز بن عبدالله سجستانی، ابوداوود سجستانی،ابوسعید سجزی، محمد بن وصیف سگزی و کاروان بی انتها و نا آرام اصحاب قلم و نوشته، علامه دهخدا را بر ان داشته تا در اثر گرانسنگ ادبی خویش ذیل واژه سجستان بیاورد که: زادگاه علما و دانشمندان بسیاری بوده است.

این سرزمین پاکیزه نخستین گل واژه های شعر پارسی را از خواست تاریخی یعقوب لیث صفاری و ذوق و قریحه محمد بن وصیف سگزی در بوستان ادب و فرهنگ ایران زمین بارور ساخت.

هیرمند کهن ترین نام بر جای مانده در متون تاریخی است و نامهای دیگری چون زرنکا در دوره هخامنشیان،سکستان در دوره های اشکانیان و ساسانیان،سجستان به روایت متون عربی و بالاخره سیستان از نامهای گوناگون در جغرافیای تاریخی منطقه است.سرزمین نیمروز هم با دو نگاه در متون به چشم می خورد نخست به معنای سرزمینهای جنوبی و دیگری به معنای نصف النهار مبدا که در گذشته به دیده دانشمندان ایرانی و مسلمان از سیستان عبور می کرده است.

زرنکا در کتیبه های هخامنشیان یکی از ساتراپی های مهم این روزگار به شمار می رفته و دلیل آن نیز مالیاتی بوده که به دولت می پرداخته و وفق گزارش هرودوت پس از مصر و میانرودان در مرتبه سوم بوده و افزون بر این کوروش بزرگ هخامنشی به مردم این منطقه لقب یاری گر داده است.

این سرزمین بعدها با ورود اقوام ایرانی دیگر که در متن های تاریخی به سکاهها شهره بوده اند نام سکستان به خود می گیرد و این رخداد به ۲۱۲۵ سال پیش باز می گردد.در این روزگار سیستان علاوه بر حفظ جایگاه قبلی قدرتمند تر دیده می شود و خاندان قدرتمند سورن که سکانشاه از میان آنها برگزیده می شود حق دارد تا در هنگاه پادشاهی ایران زمین تاج را بر سر شاهنشاه اشکانی بگذارد.

جنگ حران روایت تاریخی است از رویارویی سورنا شاه سکستان( سیستان) با کراسوس یکی از سرداران سه گانه روم که علی رغم برتری فراوان رومیان کراسوس شکست می خورد و تاوان حمله به ایران زمین را با سر بریده اش می پردازد که توسط سورنا برای اردوان شاهنشاه ایران فرستاده می شود.

در روزگار ساسانیان نیز شاه سکستان و تورستان و سرزمین های کرانه سند عنوان سکانشاه و یا همان شاه سیستان در کتیبه ها ثبت شده است.

محلی که امروز زابل نامیده می‌‌شود در گذشته زمینهایی با تپه‌هایی از ماسه‌های روان و رسوبات دریایی بوده که قسمتی از آن در مسیر رودخانه هیرمند قرار داشته است. با کم شدن آب رودخانه بر وسعت خشکی‌های اطراف آن افزوده شد و با اتصال دو آبادی اولیه به نامهای ناصر آباد و یا شهر ناصری و حسین آباد، آبادی بزرگی تشکیل می گردد که در سال۱۳۱۴ خورشیدی بر طبق مصوبه هیات وزیران، آن آبادی را زابل نامیدند و در سال ۱۳۱۶ خورشیدی نیز به مرکز سیستان تبدیل شد.

زابل امروزی شهری نسبتا توسعه یافته و مجهز به انواع خدمات مورد نیاز جامعه شهری است.

انتهای پیام/