یادداشت/ عباس نورزائی محقق، پژوهشگر و رئیس کانون جهادگران جهادسازندگی سیستان و بلوچستان
به گزارش پایگاه خبری
اوشیدا؛ همه ساله این ایام در سیستان، به هر سو نظر می افکنی چشم اندازی زیبا از امید کشاورزان و سرسبزی مزارع گندم، را می بینی.
اما امسال بخش قابل توجهی از مزارع گندم کاشته شده است، یعنی برای بذرپاشی مقداری آب از ذخیره گاه موسوم به چاه نیمه ها، رهاسازی شده است، عملیات کاشت صورت گرفته، اما به دلیل عدم تأمین آب دوم، هم اینک این گیاه امیدبخش در نیمه راه رشد فیزیکی خود، پیر شده و در کوتاه ترین ارتفاع، به خوشه رفته و با خوشه هایی بدون بذر، در حال خشک شدن است.
این منظره ها با زبان بی زبانی، از درد بی تدبیری مسئولان توزیع آب، شکوه ها دارند.
از اینکه تصمیم‌گیری برای توزیع آب توسط کارشناسان سیاسی صورت می گیرد نه کارشناسان اهل این فن و نمایندگان واقعی مردم در این جلسات حضور ندارند.
آب اندک را سربالایی هدایت می کنند تا از طاهری به پشت سد زهک ارتفاع بگیرد و وقت مدیدی معطل بماند و اندکی از آن به قلیلی از کشاورزان برسد و در این بین انهاری که باید به نقاطی دیگر آبرسانی کند، اشغال شود و مردمی که باید به موقع آب دریافت کنند، از حق همیشگی خود محروم بمانند.
گرچه حقابه زیست محیطی هامون، از اهمیتی استراتژیک برخوردار است، اما رهاسازی ۳۰ میلیون مترمکعب آب در زمانی غیرمؤثر یعنی هدر دادن این مقدار آب و محروم کردن کشاورزان از این آب در زمانی که میلیاردها گیاه گندم و جو، از تشنگی برای قطره ای آب له له می زنند، قابل نادیده گرفتن نیست.
ارزش آب، نه تنها در سیستان بلکه در کل کره خاکی، از طلا بالاتر است؛ توزیع و توزین طلا را با ترازوهایی بسیار کارشناسانه و دقیق انجام می دهند، هیچ جایی از دنیا ندیده ایم که برای توزین طلا از قپان استفاده کنند.
تصمیم گیرندگان در مورد توزیع آب، کارشناسان سیاسی و اداری هستند که حکم همان قپان را دارند، باید از کارشناسانی دقیق تر، استانداردتر و مطمئن تر استفاده کرد.
یک بررسی اجمالی نشان می دهد تنها حدود ۲۰ درصد از اراضی کشاورزی سیستان دارای پوشش بیمه ای هستند که آنها هم با بهانه هایی برای عدم پرداخت یا پرداخت اندک و یا پرداخت دیرهنگام روبرو می باشند.
مابقی خسارات باید از طریق ستاد حوادث غیرمترقبه، تأمین اعتبار شوند، در غیر این صورت در سال جاری زراعی میلیاردها تومان به کشاورزان سیستانی خسارت وارد و کمر آنها زیربار سنگین هزینه های زندگی خرُد می شود.
حالا چه کس و یا کسانی باید از این حقوق شهروندی کشاورزان سیستانی دفاع کنند؟ وکلا که هنوز در تعهد و وفاداری شان به شهدای این مردم، تشکیک و تردید وجود دارد؟ یا مدیران کلی که طبل اشرافی گری شان در مجلس به صدا در آمده است؟ یا تشکل های کشاورزی که به عمد در استان شکل نگرفته یا اگر هم وجود دارند، فقط اسمی از آنها بر روی دیواری باقی است؟
به نظر می رسد، رسالت استاندار جناب آقای ملایی نیا، در اولین واقعه غیرمترقبه استان بعد از تولی استانداری و در رأس وظیفه ای این موضوع، از همه سنگین تر است و باید رصد کرد و دید، چه دسته گلی به سر کشاورزان مظلوم سیستانی خواهند زد، کشاورزانی که حتی اگر کِشتی هم نداشته باشند، باید به آنها جایزه ماندن در نقطه ای استراتژیک مثل سیستان داده شود.
انتهای پیام
