به گزارش پایگاه خبری
اوشیدا؛ پروفسور جمال‌الدین نورزائی، در سال ۱۳۳۵ در روستای شهرستون‌کهنه شهرستان زهک، در خانواده‌ای کشاورز دیده به جهان گشود.
تحصیلات خود را از دبستان صفوی زهک آغاز کرد و در دبیرستان پهلوی زابل موفق به اخذ دیپلم ریاضی گردید سپس در آزمون اعزام به خارج شرکت نمود و برای ادامه‌ی تحصیل راهی کشور هند شد.
هوش و استعداد سرشار او باعث شد تا دوره‌ی کارشناسی را با رتبه‌ی ممتاز پشت سر بگذارد و از مسئولین دانشگاه، بورس کارشناسی ارشد بگیرد و باز در این مقطع نیز رتبه‌ی ممتاز را کسب و مجدداً بورس دوره‌ی دکترا را اخذ و نهایتاً با سرافرازی در رشته‌ی مهندسی سازه، موفق به اخذ مدرک دکترا (PHD )، از مؤسسه‌ی فناوری رورکی گردید.
پروفسور نورزائی، در سال ۱۳۷۰ به مام میهن برگشت، در طول این مدت از جبهه‌ی فرهنگی نیز غافل نبود و همواره در مدت حضور خود در هند از فعالین انجمن اسلامی دانشجویان شبه قاره بود.
دانشگاه شهید چمران اهواز یکی از فعال‌ترین، دلسوزترین و مخلص‌ترین اساتید را در یک دوره‌ی ۱۰ ساله به خود دید.
او با احساس مسئولیت فراوان در مقابل «علوم و فنون» به انتقال آن به دانشجویان کارشناسی ارشد و دکترا می‌پرداخت و همواره به امر تحقیق، پژوهش و تولید علم، همت می‌گمارد و از مسامحه‌ی بعضی دانشجویان در کسب علم، رنجی پنهان در دل داشت.
از مشاورین ارشد قرارگاه سازندگی خاتم سپاه پاسداران، مهندسین مشاور مهاب قدس و مهندسین مشاور دزاب بود و در طراحی و نظارت طرح‌هایی چون سد عظیم کرخه و لایروبی رودخانه‌ی بهمنشیر، نقش محوری داشت.
در سال ۱۳۸۱ به کشور مالزی مهاجرت نمود و در دانشگاه پوترا به تدریس و تحقیق پرداخت و در مدتی اندک به عنوان استاد ممتاز عمران در این کشور مشهور گشت.
در عرصه های علمی و در سطح بین‌المللی، به کرات مدال های طلای جهانی بر ارزش خود در همجواری او افزودند.
حضور او در دانشگاه پوترای مالزی (UPM) و پشتیبانی‌های او از دانشجویان ایرانی باعث شد تا این جمله‌ی پروفسور بر زبان دانشجویان ایرانی نقش بندد که « اینجا را باید (UPI) نامید نه (UPM)».
حاصل عمر ۵۵ ساله‌ی پروفسور نورزائی، تألیف کتب و مقالات علمی و تربیت دانشمندان زیادی برای ایران و جهان می‌باشد.
او یکی از سه دانشمند برتر جهان در موضوع «محاسبه‌ی لرزه‌ها به صورت خطی و غیرخطی در ساختمان‌های بلندمرتبه و سدهای عظیم» محسوب می‌شد.
روح بزرگ پروفسور نورزائی، این مرد ماندگار، در سال ۱۳۹۰ در اثر ابتلا به بیماری، به سوی معبودش پر کشید، اما نام این بزرگ‌مرد افتخارآفرین ایران اسلامی هم‌چنان بر تارَک تاریخ «علم و دانش» جهان می‌درخشد.
انتهای پیام
