پایگاه خبری اوشیدا : یکی از وظایف مسلمانان که متاسفانه در جامعه کمرنگ شده است،انتقاد می باشد .اتقاد سازنده باید جایگزین گناهانی نظیر غیبت و تهمت و زخم زبان باشد تا جامعه سالم بماند و پیشرفت کند.مسلمانان در خانواده و اجتماع باید مثل آیینه نواقص همدیگر را ببینند و در راستای رفع نقایص و اصلاح کمبودها و نارسایی ها به یکدیگر تذکر دهند ولی مهمتر از انتقاد ،انتقاد پذیری است .
وقتی جامعه سالم می شود که افراد به همدیگر انتقاد کنند و نیزانتقاد یکدیگر را با گشاده رویی بپذیرنند.انتقاد و پذیرش انتقاد دیگران در پرتو سعه صدر حاصل می شود.
اگر کسی از نعمت شرح صدر برخوردار باشد با خوشرویی انتقاد دیگران را می شنود و از اینکه دیگران عیب و نقص او را دیده و به اوتذکر می دهند ،خوشحال می شود و در صدد رفع عیب خود بر می آید .ولی افرادی که سعه صدر ندارند ،در پاسخ به انتقاد دیگران با برخوردی تند و همراه با عصبیت عیب خود را توجیه می کنند.
و این توجیه موجب می شود که خودشان نیز نقایص خود را نبینند و همه کارهای نادرست خود را درست و عالی تصور کنند .این تصور آنان را به بیراهه می کشاند و فرصت پیمودن طریق سعادت و سلامت را از آن ها سلب می نماید.
اظهار فضل بی جا ،پاسخ به سوالی که از دیگران می شود و خود را عالم و دانا جلوه دادناز نداشتن شرح صدر نشات می گیرد
