ه گزارش پایگاه خبری «
اوشیدا»،
شهید حسینعلی صادقی بنجار مهر ۱۳۴۷ در زابل متولد شد و در بهمن‌ماه ۱۳۶۴ در اروندرود به فیض شهادت نایل آمد.
این شهید در وصیت‌نامه خود نوشته است؛
ﺑﺴﻢ اﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﯿﻢ
ﺑﺴﻢ رب اﻟﺸﻬﺪاء و اﻟﺼﺪﯾﻘﯿﻦ «وﻟَﺎ ﺗَﺤﺴﺒﻦﱠ اﻟﱠﺬﯾﻦَ ﻗُﺘﻠُﻮا ﻓﯽ ﺳﺒِﯿﻞِ اﻟﻠﱠﻪ أَﻣﻮاﺗًﺎ ﺑﻞْ أَﺣﯿﺎء ﻋﻨْﺪ رﺑﻬِﻢ ﯾﺮْزﻗُﻮنَ» «آﻧﺎن ﮐﻪ در راه ﺧﺪا ﮐﺸﺘﻪ می‌شوند ﻣﺮده مپندارید؛ بلکه زنده‌اند و در ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎر ﻋﺰﯾﺰﺷﺎن روزی می‌خورند»، در اﺑﺘﺪا ﺳﻼم و درود ﻓﺮاوان ﺑﻪ امام‌زمان (ﻋـﺞ) و ﻧﺎﯾـﺐ ﺑـﺮﺣﻘﺶ اﻣـﺎم ﺧﻤﯿﻨﯽ و ﺷﻬﯿﺪان اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮان. اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮﮔﻢ ﻫﯿﭻ ﻋﺰاداری ﻧﮑﻨﯿﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮوﻗﺖ ﺑﺮ ﻣﺰارم می‌آیید، ﺑـﺎ لبخندان ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ، ﺗﺎ هیچ‌گاه دﺷـﻤﻨﺎن ﻓﮑـﺮ ﻧﮑﻨﻨـﺪ ﮐـﻪ ﺷـﻤﺎ ﺑـﺎ ازدست‌دادن ﯾـﮏ ﻋﺰﯾـﺰ اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ.
ﭼﻮن ﻣﻦ ﺧﻮدم اﯾـﻦ راه را آﮔﺎﻫﺎﻧـﻪ ﺑـﺮای رﺿـﺎی ﷲ و ﺣﻔـﻆ اﺳـﻼم و اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻧﺪای رﻫﺒﺮ ﻋﺰﯾﺰم ﻟﺒﯿﮏ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺪا ﻫﻤﺎن ﻧﺪای «ﻫـﻞ ﻣﻦ ﻧﺎﺻﺮ» ﺣﺴﯿﻦ (ع) ﺑﻮد ﮐﻪ در روز ﻋﺎﺷﻮرا سردار.
و اﻣﺎم ﺳﺠﺎد (ع) ﺑﻪ زﯾﻨـﺐ (س) ﻓﺮﻣﻮد: «در یک‌دست ﻣﻦ ﻋﺼﺎﯾﻢ را ﻗﺮار دﻫﯿﺪ و در یک‌دستم ﺷﻤﺸﯿﺮ، ﺗﺎ ﺑﺮ ﻋﺼﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ از دﯾﻦ ﺧﺪا ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﻢ» و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﺸﺨﯿﺺ وﻇﯿﻔﻪ، ﺑـﻪ ﻧـﺪای ﺣـﻖ ﻟﺒﯿﮏ ﮔﻔﺘﻪ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ راﻫﯿﺎن غربﻼ و ﺣﺮم ﺣﺴﯿﻦ (ع) راﻫﯽ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪم، ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ در ﮐﻨـﺎر ﺳﺎﯾﺮ ﻋﺰﯾﺰان راه کسبﻼی ﻣﻌﻠّﯽ را ﺑﮕﺸﺎﯾﯿﻢ و ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺣﺮم ﺣﺴﯿﻦ (ع) را زﯾﺎرت ﮐﻨﯿﻢ. ﺷـﻤﺎ را وﺻﯿﺖ می‌کنم ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺣﺴﯿﻦ (ع) و ﺑﻪ ﯾﺎد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﯿﺪ و یک‌لحظه از ﻋﻤﺮﺗﺎن را در راه ﻏﯿﺮ ﷲ ﺑﻪ ﺑﯿﻬﻮدﮔﯽ ﺗﻠـﻒ ﻧﮑﻨﯿـﺪ.
زﯾـﺮا اﯾـﻦ دﻧﯿـﺎی ﻓـﺎﻧﯽ می‌گذرد و همان‌طور ﮐﻪ اﻣﺎم ﻋﻠﯽ (ع) می‌فرمایند: «اﻣﺮوز روز ﻋﻤﻞ اﺳﺖ و ﺣـﺴﺎﺑﯽ در ﮐـﺎر ﻧﯿـﺴﺖ ﻓﺮدا روز ﺣﺴﺎب اﺳﺖ و ﻋﻤﻠﯽ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ» ﺗﺎ روز ﮐﻪ ﻣﺎ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎﯾـﺪ سعی کنیم ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن خوش‌رفتاری ﮐﻨﯿﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﺴﯽ را ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﯿﻢ و ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺑـﺮادراﻧﻢ وﺻﯿﺖ می‌کنم ﺗﺎ هیچ‌گاه از ﯾﺎد ﺧﺪا ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ و ﻗﺮآن را فرابگیرند و هروقت ﺑﺮ ﻣـﺰارم می‌آیند، اﺑﺘﺪا ﻗﺮآن ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ذﮐﺮ ﻓﺎﺗﺤﻪ، زﯾﺮا ﻗﺮآن ﮐـﻼم ﺧﺪاﺳـﺖ و ﺑـﻪ اﻧـﺴﺎن ﻗـﻮت می‌دهد، ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﺎﺑﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
و ﺑﻪ ﻣﺎدرم وﺻﯿﺖ می‌کنم ﺗﺎ زینب‌وار در مقابل سختی‌ها استقامت کند و ﺑﻼﻫﺎ را ﺑﺮای رضایت ﺧﺪا ﺑﺎ جان‌ودل ﺑﺨﺮد .
ﻣﻦ اﻣﯿـﺪوارم ﮐـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ از ﺣﻖ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬرد. ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﻣﻦ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی ﮔﺬﺷﺖ. اﮔﺮ می‌توانید ﻧﻤﺎزﻫﺎ و روزه‌های ﻗﻀﺎﯾﻢ را اﺟﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﺪ.
ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ [ﮐـﻪ] زﻧـﺪه ﺑﻮدم، ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﻧﮑﺮدم و ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ زﺣﻤﺎت ﺷﻤﺎ را ﺟﺒـﺮان ﮐﻨﻢ.
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﺎزه ﻣﻦ ﺗﺸﯿﯿﻊ ﺷﺪ، ﻣﺮا در ﮔﻠﺴﺘﺎن شهدای روﺳـﺘﺎﯾﻢ دﻓـﻦ ﮐﻨﯿـﺪ، ﭼـﻮن ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﻓﺎدار اﺳﺖ، ﺑﺮای ﺑﻘﺎی ﻗﺒﺮ ﻣﻦ.
و ﻣﻦ می‌خواهم اﯾـﻦ ﺷـﻌﺮ را ﺑـﺮ ﺳـﻨﮓ ﻣﺰارم ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ: ﻣﺮگ باعزت اﮔـﺮ ﺧـﻮﻧﯿﻦ اﺳـﺖ ﺑﻬﺘــﺮ از زﻧــﺪﮔﯽ ﻧﻨﮕــﯿﻦ اﺳــﺖ هروقت ﺑﺮ ﻣﺰارم می‌آیید، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻨّﺎن ﻃﻠﺐ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﻨﯿﺪ، ﺗﺎ ﻣﻦ را ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻮرد ﻋﻔﻮ ﻗﺮار دﻫﺪ.
انتهای خبر/
