یادداشت؛

خط ریلی چابهار - میلک شاه‌کلید توسعهٔ تجاری ایران و افغانستان

 
 قندهار دومین شهر پرجمعیت افغانستان و جمعیت آن نزدیک به یک میلیون و چهارصد هزار نفر است. اولین حکومت مستقل خراسان (افغانستان)، توسط احمدشاه درانی (ابدالی) در آنجا تشکیل شد و سپس مرکز افغانستان به کابل انتقال یافت.
 
 دومین گذرگاه بزرگ میان افغانستان و پاکستان در قندهار قرار دارد، این گذرگاه در پاکستان، به نام چمن و در افغانستان آن را اسپین‌بولدک می‌نامند.
 
 ارزش صادرات و واردات افغانستان با جمهوری اسلامی ایران در سال گذشته ۲ میلیارد و ۲۵ میلیون دلار اعلام شده است. ۳۳ میلیون دلار صادرات و یک میلیارد و ۹۹۲ میلیون دلار واردات افغانستان با جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۴۰۲ بوده است.
 
 اقلام عمدهٔ واردات افغانستان از جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۴۰۲ شامل گازوئیل، بنزین، گاز مایع، سیمان، برق، گوجه‌فرنگی و مواد خام کارخانه‌های صنعتی است. بیشترین صادرات و واردات کشور فعلاً از طریق بندر چابهار صورت می‌گیرد.
 
 به گفتهٔ خود افغانستانی‌ها، بندر چابهار ایران نزدیک‌ترین و ارزان‌ترین مسیر واردات و صادرات کالاهای تجار افغانستانی است. آن‌ها معتقدند هر زمانی که افغانستان در بحث ترانزیت با پاکستان به مشکل برخورده، بهترین جایگزین برای افغانستان بندر چابهار بوده است.
 
 بندر چابهار نسبت به بندر واگه کراچی از مزایای بیشتری برای انتقال کالاها برخوردار است. در صورت فراهم‌ساختن تسهیلات از سوی ایران و احداث خط ریلی چابهار - میلک - قندهار، انتقال کالا از این بندر تجاری ارزان‌تر تمام شده و از امنیت بیشتری نیز برخوردار است.
 
 مطالعات کارشناسان نشان می‌دهد، مسیر ریلی چابهار - میلک - قندهار - کابل نزدیک به ۷۰۰ کیلومتر از مسیر ریلی چابهار - دوغارون - کابل، نزدیک‌تر است.
 
 بنابراین مدیران استان سیستان و بلوچستان، نگاهشان به این پروژه نباید صرفاً یک رفع نیاز منطقه‌ای داخلی باشد؛ بلکه باید آن را پروژهٔ مهم و راهبُردی بین‌المللی ببینند.
 
 تسریع در احداث این پروژه، ضمن کمک به توسعهٔ تجارت کشور، موجبات برون‌رفت منطقهٔ سیستان از انزوای جغرافیایی و سیاسی را فراهم می‌کند و رونق اقتصادی مردمان منطقه را نیز در پی خواهد داشت.
 
 انتهای خبر/