به گزارش پایگاه خبری
اوشیدا به نقل از «عصرهامون»، سیستان و بلوچستان در بخش گرم و خشک و جنوب شرق ایران قرار دارد که جغرافیای گوناگون آن سبب شده تا مناطق مختلف آن آبوهوایی متفاوت داشته باشد، بهطوریکه گاه اختلاف دمایی در آن بسیار محسوس است. این استان در طول ۲۰ سال گذشته روند کاهش نزولات آسمانی را تجربه کرده و این امر سبب تشدید خشکسالی در آن شده است.
سیستان و بلوچستان در مواردی مانند خشکترین، بیآبترین، کمبارشترین و گرمترین شهرها را در کارنامه خود به ثبت رسانده که همه این موارد باعث کوچ اجباری مردم به حاشیه شهرهای دیگر و ازبینرفتن روزنههای امید به زندگی مردم در این استان شده است.
سیستان و بلوچستان با نزدیک به ۱۸.۲میلیون هکتار مساحت، وسیعترین استان ایران است که با وجود برخورداری اندک از سرانه پوشش گیاهی، حدود یکچهارم مساحت استان را بیابان تشکیل میدهد.
سیستان و بلوچستان از جمله استانهای بیابانی کشور است که با واقعشدن در اقلیم گرم و خشک، درجه حرارت بالا، فقر پوشش گیاهی، بادهای فرساینده مانند بادهای ۱۲۰ روزه و باتوجهبه سرعت بالای بیابانزایی در کشور مساحت بیابانها و کانونهای گردوغبار در این استان نیز روبهافزایش است.
کاهش بارندگیها، خشکشدن دریاچه هامون و عدم ورود آب به دریاچه هیرمند شدت بادهای ۱۲۰ روزه را افزایش داده و بهتبع این میزان گردوغبار و آلودگی هوا در سیستان و مناطق اطراف شدت مییابد و این موضوع مشکلات زیادی را برای مردم این مناطق به وجود آورده است.
یکی از شهروندان شهرستان هیرمند گفت: بادهای ۱۲۰ روزه و پرآبی تالاب بینالمللی هامون درگذشته عامل مهم رونق شهرها و روستاهای سیستان بود؛ اما متأسفانه اکنون به معضلی برای تخلیه شهرها و روستاها و گسترش بیماریهای مختلف منجر شده است.
وی افزود: اگر درگذشته وزش بادهای ۱۲۰ روزه موجب لطافت هوا میشد؛ اما اکنون گرمای شدید و وزش باد گرم موجب آزار مردم میشود.
رضا شهرکی از شهروندان زهک نیز گفت: در تابستان هنگام وزش بادهای ۱۲۰ روزه حتی کولرهای آبی توان سردکردن هوا را ندارند، شن و ماسه وارد شده در پوشالهای کولر از حرکت موتور آن جلوگیری میکند، از مسئولین در خواست داریم به فکر ما باشند وگرنه چیزی از سیستان نمیماند.
سیستان و بلوچستان دارای ۳۴ کانون بحرانی فرسایش بادی است
عبدالله بامری مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری سیستان و بلوچستان در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری «عصرهامون» بیان کرد: سرانه بیابان در کشور برای هر نفر نیم هکتار و در سیستان و بلوچستان ۱.۸ برای هر نفر است که بیش از سه برابر میانگین کشوری است.
وی افزود: کل وسعت عرصههای بیابانی و شنزارهای سیستان و بلوچستان ۴ میلیون و ۶۳۴ هزار و ۲۳۵ هکتار شامل یک میلیون هکتار شنزار است و از این مقدار ۵۰۰ هزار هکتار را شنزار فعال تشکیل میدهد که این مهم خطری جدی برای اراضی کشاورزی، تأسیسات راههای مواصلاتی و حتی مناطق مسکونی روستاییان به شمار میرود.
این مسئول ادامه داد: سیستان و بلوچستان دارای ۳۴ کانون بحرانی فرسایش بادی با مساحتی بیش از ۲.۴ میلیون هکتار است که باتوجهبه اهمیت موضوع بیابانزدایی در این استان و نظر بهشدت فرسایش بادی اقدامات بیابانزدایی در این نواحی موردتوجه ویژه قرار گرفته بهطوریکه اقدامات پیشگیرانه را در جهت مهار و کاهش اثرات بیابانزایی در سطح سیستان و بلوچستان اجرا شده است.
۵۰۰ هزار اصله نهال در مناطق میانی و شمالی استان تولید شده است
وی خاطرنشان کرد: حاکم شدن اقلیم خشک سیستان و بلوچستان سبب شکنندگی و آسیبپذیری شدید طبیعت شده که با وجود عدم پیگیری از دخالتهای انسانی و بیتوجهی به مراتع بسیاری از اراضی در معرض بیابانی شدن قرار گرفته که با غرس نهال و طرحهای آبخیزداری درصدد جلوگیری از مهار این پدیده در استان هستیم و در این بین حدود ۵۰۰هزار اصله نهال نیز در راستای اجرای طرح کاشت یک میلیارد درخت، در مناطق میانی و شمالی استان تولید شده که بخشی از آنها در پروژههای مقابله با بیابانزایی استفاده شده است.
بامری عنوان کرد: در سال ۱۳۴۸ در منطقه نیاتک زابل عملیات تثبیت شن در سیستان و بلوچستان به صورت مکانیکی و بیولوژیکی آغاز شد و سپس در سال ۱۳۵۶ با مالچ پاشی بر روی تپههای ماسهای ادامه و در شهرستان ایرانشهر نیز عملیات بیابان زدایی در سال ۱۳۵۳ با نهالکاری و بذرپاشی شروع و به دنبال آن در سال ۱۳۵۴ عملیات بیابان زدایی با شیوه نهالکاری به وسیله گونههای تاغ ادامه یافت.
وی افزود: در شهرستان چابهار در سال ۱۳۵۹ ایستگاه تثبیت شن رادیو با هدف حفظ تاسیسات رادیویی چابهار
با نهالکاری گونه کهور پاکستانی آغاز به کار کرد.
مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری سیستانوبلوچستان با اشاره به دیگر اقدامات اجرایی بیابان زدایی تا سال ۱۴۰۲ بیان کرد: نهالکاری در سطح ۷۵ هزار و ۳۲۳ هکتار، بذرپاشی و بذکاری در سطح ۲۰۸ هزار و ۲۷ هکتار، مالچ پاشی در سطح ۳۹ هزار و ۲۵۴ هکتار، مراقبت و آبیاری در سطح ۹۰ هزار و ۳۶۹ هکتار، بادشکن غیر زنده در سطح یکهزار و ۴۱۱ کیلومتر، باد شکن حاشیه مزارع در سطح چهار هزار و ۱۴ کیلومتر، پخش سیلاب در سطح۳۸ هزار و ۵۲۵ هکتار، حفاظت و قرق در سطح ۶۵۵ هزار و ۹۲۴ هکتار، احداث هلالی آبگیر در سطح ۶۰ هزار و ۵۶۶ هکتار، تولید نهال گلدانی ۱۳ هزار و ۲۱۲ اصله، تولید نهال ریشهای ۸۹ هزار و ۴۸۸ اصله و مدیریت هرز آب سه میلیون و ۴۶۰ هزار و ۸۶۹ مترمکعب از جمله اقدامات اجرای بیابان زدایی است.
وی در پایان گفت: طرحهای بیابان زایی بدون مشارکت مردم و کشورهای دیگر در سیستان و بلوچستان اجرا نمیشود و باید قوانین بهرهکشی از زمین توسط دولتها اصلاح شود.
انتهای خبر/
